7 Miles to Pittsburgh - 7 Miles to Pittsburgh

 

Andrew Elt begon serieus met muziek toen hij in 1985 stopte met studeren. Hij sloot zich aan bij de band Gin On The Rocks, die in datzelfde jaar de felbegeerde 'Battle of the Bands' won. Van daaruit bracht hij acht jaar door met het opnemen van vier albums en toerde hij de wereld rond met de rockers van Sleeze Beez. Na deze periode ging hij opnemen met zijn eigen band, The Moon. Hiermee bracht hij in 1998 één album in eigen beheer uit, terwijl hij zijn stembanden in vorm hield door 40+ shows per jaar te spelen met zijn Led Zeppelin-tributeband, Physical Graffiti. Martin Helmantel is een veteraan in de Nederlandse rockscene. Hij speelde zeventien jaar lang bas bij de Nederlandse progrockers Elegy en deze brachten zeven albums uit die over de hele wereld werden verkocht. Het succes bracht hun zelfs naar Japan, Azië en de Verenigde Staten.

 

Na de ondergang van de band kwam Martin samen met zijn oude vriend Andrew Elt en begon hij rocknummers uit de jaren zeventig te spelen in bars met hun band The Heavy 70's. Joris Lindner wilde altijd al muzikant worden. Hij speelde al op zeer jonge leeftijd drums en leerde ook klassieke piano tot halverwege zijn tienerjaren. Hij leerde zichzelf gitaar spelen, maar naast lokale acts kreeg hij nooit de kans om met zijn eigen band te touren en op te nemen. Tot voor kort, toen hij tijdens het schrijven en opnemen in zee ging met de Nederlandse stonerrockers Komatsu.

 

Ook Martin’s oude vriend Joris sloot aan en ze noemden de band 7 Miles to Pittsburgh. Zo was de Nederlandse scene plotseling een topper in het hardrockgenre rijker. De band is duidelijk geïnspireerd door Deep Purple en Whitesnake.  ‘Lost And Found’ is een nummer waar de zang van Andrew Elt echt superhoog is er zit een lekkere twingitaar-hammond solo in. ‘Earth Dance’ heeft een moddervette gitaarriff en ‘Damn’ is een geweldige en sfeervolle semi ballad. Elt zingt de pannen van het dak en de composities zijn heerlijk. Niet te lang, geen onnodige herhalingen, gewoon heerlijke hardrock die je niet of nauwelijks meer tegenkomt en al helemaal niet van Nederlandse bands. Echt een geweldig album en het klinkt allemaal verrekte lekker en een tikje eigenwijs. Top album!

 

Nederland

Rock

Label: Asixtyseven

 

Same Size Soul (4:06)

Pittsburgh (4:34)

Lost and Found (5:38)

Earth Dance (4:48)

Jambalaya (5:22)

Damn (5:11)

Imaginary Friend (4:06)

Above the Fold (4:16)

21 Grams (3:43)

If All Else Fails (4:00)

totale tijdsduur: 45:44

DOOL – Here Now, There Then

Dool is een nieuwe groep die bestaat uit een aantal serieuze spelers uit de Nederlandse muziekscene, met name de ritmesectie van de underground metaliconen van The Devil’s Blood, Micha Haring (drums) en Job van de Zande (bas).

De opzet van Dool is ook vergelijkbaar, met een zangeres, Ryanne van Dorst en drie gitaristen die samen met de ritmesectie worden ingezet. Ondanks de duisternis die de teksten en het imago van de band omringt, heeft Dool een heel ander geluid. Terwijl The Devil’s Blood vaak vrij traditioneel metal klonk, met veel Judas Priest-achtige riffs is Dool meer afgestemd op gothic en alternatieve rock. In het persbericht van de band worden Sisters of Mercy en Sonic Youth als invloeden genoemd, maar hoewel de eerste duidelijk hoorbaar is in de grote, basachtige delen van de productie en zwoele uitvoering, is de laatste onmogelijk te detecteren.

 

De ster van Dool is zangeres en gitarist Van Dorst, een steunpilaar van de Nederlandse muziekscene onder haar alter ego Elle Bandita. Ze een echte artiest met veel uitstraling. Er staan acht nummers op Here Now, There Then de start van het album met ‘Vantablack’ is zeer intrigereind. Het hoogtepunt van het album is zonder twijfel ‘In Her Darkest Hour’, dat veel raakvlakken heeft met de band Ghost. In het stuwende 'Owynegat' is de invloed van Sisters of Mercy het meest duidelijk in de beginfase, voordat het treuriger en toch verleidelijker wordt, met meer goed werk van Van Dorst en uitstekend leadgitaarwerk van Nick Polak (ex-Gold) en Reinier Vermeulen, gemixt met gekwelde violen. 

‘The Alpha’ is een geweldig nummer ondersteund door heerlijke riffs. “Misschien zou ik beter kunnen slapen met de zoon van de duivel”, zingt Ryanne. Ik heb dit album inmiddels grijs gedraaid en ben er zeer van onder de indruk. Wel verwacht ik dat de band live nog veel meer meeslepender zal zijn en dat de nummers nog een niveautje zullen groeien.

Nederland

Rock

Label: Prophecy

Vantablack (10:02)

Golden Serpents (5:48)

Words on Paper (4:40)

In Her Darkest Hour (6:08)

Oweynagat (6:53) 

The Alpha (6:47)

The Death of Love (4:43)

She Goat (4:54)

totale tijdsduur: 49:55