Martyr - Planet Metalhead

 

Martyr is een heavy metal band uit Nederland die in 1982 werd opgericht en na een paar demo's in de jaren '80 twee prima albums uitbrachten, "For the Universe" (1985) en "Darkness at Time's Edge" (1986). Ze gingen in 1989 uit elkaar na het uitbrengen van nog een paar demo's, en in 2005 verrezen ze uit hun as. Het geluid was inmiddels wel veranderd. Ze brachten 'Circle of 8' uit in 2011 en het was nu meer groove/trash/heavy metal wat de klok sloeg. in 2016 kwam het volgende album uit genaamd “You Are Next” en nu kregen we nog wat meer klassieke heavy metal te horen. En zo kregen we in 2022 met het album 'Planet Metalhead' te maken. Wat een energie! Meteen vanaf het eerste nummer “Raise Your Horns, Unite!” knalt het album uit je speakers. Echt geweldige heavy/power/speed metal en dat blijft op een paar rustmomenten na het hele album zo. 

Bij "Demon Hammer" gaat het gaspedaal er even af maar het nummer “Children of the Night” heeft snelle drums en galopperende gitaren. De versnelling wordt weer flink ingezet met "Metal Overdrive" en ook “La Diabla” bevat enorm hoge energie. Eén van die rustmomenten is wat mij betreft meteen het hoogtepunt van het album. “No Time for Goodbyes” is één van de beste "ballads" die ik de laatste jaren heb gehoord. De zang van Rop van Haren is geweldig en de man is met zijn enorme uithalen als Rob Halford in zijn beste dagen. Zijn stem is over het algemeen zeer krachtig, zwaar en heel goed gedurende het hele album. “Diary of a Sinner” begint met een klassieke gitaarriff en bevat een paar bijzondere momenten. “Church of Steel” is wat anders en dat is leuk voor de afwisseling. 

Het bandgeluid kun je nu wel scharen onder Old-school heavy metal, al zijn er nog steeds elementen van thrash aanwezig op dit album. Ook het gitaarwerk is van een hoog niveau en met “Planet Metalhead” is de band overgegaan op een meer klassiek geluid. Met "Wings in a Darkened Soul" wordt het album afgesloten en laat Rop nog een keer horen hoe hoog de man kan komen. Erg sterk album van deze Utrechters en ik heb er met veel plezier naar geluisterd! Draai wel de knop van je versterker op 10!

Nederland

Metal

Label: Pt78

Raise Your Horns, Unite! (4:46)

Demon Hammer (5:10)

Children of the Night (5:01)

Fire of Rebellions (4:48)

No Time for Goodbyes (6:49)

Metal Overdrive (4:10)

La Diabla (5:18)

Diary of a Sinner (3:47)

Church of Steel (6:24)

Wings in a Darkened Soul (4:25)

totale tijdsduur: 50:38

Vetrar Draugurinn - The Night Sky

 

Twee jaar zijn verstreken sinds het albumdebuut "Hinterlands" en komt Vetrar Draugurinn in dezelfde line-up met de opvolger "The Night Sky". Met één van mijn favoriete zangeressen, Marjan Welman (ook Autumn) creëert de band opnieuw een uniek zwaar gothic/doom geluid. Dat merk je al vanaf de eerste noot, lager gestemde gitaren, rustige riffs en beklemmende baslijnen maar de refreinen zijn ook dit keer weer echte oorwormen. Openend met de zware riffs van "The Observer", combineert dit nummer mooi melancholische passages met wat progressieve invloeden, waardoor een zeer unieke en krachtige stijl ontstaat. Kan het nog donkerder? Absoluut, zoals bewezen wordt met het titelnummer "The Night Sky". Voor fans van meer melancholische en herfstachtige nummers, maakt "Lansdown Hill" perfect gebruik van Marjan's zang naast cleane mannelijke zang van Mark Kelson van The Eternal om een meer rock georiënteerd stuk te creëren.

Op het instrumentale en cinematische “The Fear Of Letting Go" zijn er mellotronklanken en het “Our Lady of Perpetual Emptiness” is een soort van ballad met een minimalistisch gebruik van de afzonderlijke instrumenten. Tussendoor zorgt "The Lonely" voor een licht intermezzo. "As I Drift On An Ocean Towards A Distant Shore" begint met industriële geluidseffecten maar al snel brullen de gitaarriffs uit de speakers. Het afsluitende en veelzijdige nummer "Reynisfjara" is vernoemd naar een zwart zandstrand op IJsland en daar sluiten de zang en de verschillende secties mooi op elkaar aan. Aan het einde van het nummer hoor je het geluid van golven het zwarte zandstrand op rollen.  Op "The Night Sky" presenteert Vetrar Draugurinn Epic Doom van de bovenste plank maar maakt het je niet makkelijk om in één keer het gehele album te doorgronden. Je hebt zeker een aantal luisterbeurten nodig om elk nummer te kunnen waarderen. Voor de liefhebbers van Paradise Lost, Swallow the Sun en Katatonia is dit album een aanrader. Fijne plaat om te draaien op een donkere winteravond…

Nederland

Metal

Label: Dark Skies Coming

The Observer (5:45) 

The Night Sky (7:36)

Landsdown Hill (4:46)

The Fear of Letting Go (6:23)

The Lonely (6:30)

Our Lady of Perpetual Emptiness (6:06)

As I Drift on an Ocean Towards a Distance Shore (7:36)

Reynisfjara (10:32)

totale tijdsduur: 55:14

Kayak - Out Of This World

 

Weinig artiesten leggen zoveel variatie in hun muziek als de progressieve rockband Kayak. Na een carrière van 50 jaar, een behoorlijk aantal personeelswisselingen en achttien studioalbums heeft de band op 14 mei 2022 een afscheidsconcert gegeven in de Vorstin in Hilversum waar ondergetekende gelukkig bij kon zijn. Nadat in 2018 de band het roer omgooide en behalve oprichter Ton Scherpenzeel met een compleet nieuwe bezetting het album “Seventeen” uitbracht is hier dan de opvolger en ook zeer waarschijnlijk de laatste worp ooit, “Out of This World”. Opvallende rollen zijn daarin weggelegd voor zanger Bart Schwertmann en gitarist Marcel Singor. Natuurlijk waakt oprichter/toetsenist Ton Scherpenzeel over de band als een moederkloek over zijn jong en de composities zijn zoals altijd nog steeds erg knap en slaagt de band erin om 70 minuten(!) fijne en afwisselende muziek op het album te presenteren. Ton Scherpenzeel heeft de touwtjes nog steeds strak in handen en hij is gelukkig weer helemaal hersteld van zijn hartaanval. Het is allemaal weer 'typisch Kayak' en dat blijft wel knap met een totaal gewijzigde band. 

We beginnen met een écht klassiek Kayak nummer “Out of This World”. We krijgen ruim zes minuten bombastische symfonische rock, met gitaren, toetsen en zang met daarin verweven een klein fragment van Chance For a Lifetime uit 1975. Daarna is er een grote verrassing, gitarist Marcel Singor zingt het wat poppy aandoende nummer “Waiting”.  Na een lekker “ouderwets” symfonisch nummer “Under a Scar” krijgen we met “Kaja” een instrumentale ballad met een hoofdrol voor de geweldige gitarist Marcel Singor. Deze man is een beetje uit het niets gekomen voor mij maar je ziet Marcel inmiddels steeds vaker bij allerlei projecten opduiken. Zoals bij Ayreon en de begeleidingsband van Fish. “Mystery” is daarna weer een “echt” Kayak nummer, dit gaat ook op bij “Critical Mass” met een fijne keyboardsolo van Mister Kayak zelf. Marcel Singor is te horen op leadzang op het wat minder interessante “As the Crow Flies”. Twee nummers van drie minuten achter elkaar: “The Way She Said Goodbye” is een ballad met gevoelige zang van Schwertmann en “Traitor’s Gate” verwijst naar de beroemde toegangsweg naar The Tower of London waar (vermeende) verraders per boot werden opgepakt, op weg naar berechting en (vaak) executie. Bassist Kristoffer Gildenlöw doet de zang op “One by One” en dat is erg leuk voor de afwisseling, leuk is ook honky tonk piano.

“Cary” is een grappig kort nummer met Marcel Singor op zang en Ton Scherpenzeel op accordeon. Met “Ship of Theseus” wordt het album afgesloten en dit nummer verwijst naar de geschiedenis van de band zelf. Ton Scherpenzeel onderstreept nog maar eens zijn cruciale belang voor Kayak. Zijn fragiele leadzang met hoge noten en zijn toetsenspel zijn nog steeds ongeëvenaard. Kayak heeft wederom een ijzersterk album uitgebracht, voortbouwend op voorganger Seventeen met (bijna) dezelfde bezetting. Veel variatie, zeker niet alleen prog, maar ook AOR, mainstream rock en ballads komen terug in een album dat meer gebaseerd is op individuele nummers dan op thema's. Prachtige vocale harmonieën en ook een uitstekende productie (naast Scherpenzeel ook van levenspartner Irene Linders). Het lijkt erop dat de groep alleen maar sterker wordt. 

Nederland

Rock

Label: Inside Out

Out of This World (6:06)

Waiting (4:04)

Under a Scar (6:29)

Kaja (3:15)

Mystery (3:58) 

Critical Mass (7:09)

As the Crow Flies (4:09)

The Way She Said Goodbye (3:18)

Traitor's Gate (3:18)

Distance to Your Heart (4:18)

Red Rag to a Bull (4:17)

One by One (4:14)

A Writer's Tale (9:29)

Cary (2:59)

Ship of Theseus (3:43)

totale tijdsduur: 1:10:46

Epica - Omega

 

Epica blijft telkens weer verbazen. Opnieuw lijken ze zichzelf te overtreffen met dit album. Het is lijkt misschien te bombastisch en te sprookjesachtig maar na een paar luisterbeurten is het ongelofelijk knap en hoor je melodieën die behoorlijk doen denken aan Design Your Universe uit 2009. Er zit veel onderscheid tussen de nummers wat het een zeer vermakelijk album maakt om naar te luisteren.   

De productie is wederom fantastisch, zeer zuiver en dat is met zoveel soorten instrumenten heel knap werk van producer Joost van den Broek. Wat ik hier zo geweldig vind is juist de mix van de nieuwe en oude elementen. De band heeft vooral het goede van beide gepakt. Met name de keyboards hebben nu weer regelmatig een hoofdrol. Een nummer als "Rivers" geeft kippenvel, hier is ook een prachtige clip van te vinden op YouTube (kijken!). Tevens wordt er gebruik gemaakt van een kinderkoor, zoals te horen is op de track "The Skeleton Key".

De intro van het album zet de toon. Met behulp van het Praag Filharmonisch Orkest creëert componist Mark Jansen meteen de bekende, epische, Epica sound die gaandeweg de eerste tracks verder gevoed word. Het samenspel tussen Mark Jansen en Simone Simons voelt vertrouwd, is goed uitgedacht en komt in mijn ogen fantastisch tot uiting bij de track "Abyss of Time -  Countdown to Singularity". Het is de symfonische metal die je kent en waar je van houdt. 

Simone Simons klinkt net zo mooi als ze ooit deed en haar stem is tijdloos waar moeilijk mee te concurreren is. De grunts van Mark Jansen zijn regelmatig aanwezig en maken dat er lekker veel afwisseling in de nummers zit. De riff in het nummer "The Skeleton Key" is fabuleus en doet denken aan "The Divine Conspiracy". Epica behoort nog steeds tot de allerbeste symfonische metalbands van onze generatie, simpelweg omdat ze zo goed zijn. Het is een heel plezierig album dat oud en nieuw naadloos combineert en één van hun beste albums. Jammer dat een band die wereldwijd zo groot is in Nederland nog steeds de waardering niet krijgt die ze verdienen.

Nederland
Metal
Label: Nuclear Blast

Alpha - Anteludium (1:38)
Abyss of Time - Countdown to Singularity (5:20) 
The Skeleton Key (5:06) 
Seal of Solomon (5:28)
Gaia (4:46)
Code of Life (5:58)
Freedom - The Wolves Within (5:37) 
Kingdom of Heaven Prt. 3 - The Antediluvian Universe (13:24)
Rivers (4:48) 
Synergize - Manic Manifest (6:56)
Twilight Reverie - The Hypnagogic State (4:29)
Omega - Sovereign of the Sun Spheres (7:06)

totale tijdsduur: 1:10:36

Dool - Summerland

 

En dan komt Dool alweer met het tweede album. Het is weer een uitstekende plaat geworden van een band waar we in Nederland trots op mogen zijn. Het is deze keer wat meer rock georiënteerd en het album staat vol met prachtige sfeervolle tracks voorzien van pakkende melodieën. De productie is om je vingers bij af te likken en het geluid is warm en helder. Zoals ook het eerste album is de muziek op de jaren '60 en '70 geïnspireerd met de nodige psychedelische en progressieve rock invloeden. In het geheel genomen is dit album wat toegankelijker en wat minder interessant (lees: occult) dan het debuut, zelf vind ik dat wel een klein minpuntje. Het album begint met het bedwelmende en aanstekelijke "Sulphur and Starlight" met de unieke zang van Ryanne van Dorst. Door het dreunende doomy geluid en het refrein is het meteen een oorwurm die je niet meer uit je hoofd krijgt. Dool is meester in eenvoudige, memorabele hooks die zelfs de zwaarste en donkerste muziek kunnen overstijgen.

Met Wolf Moon hebben we de "single" te pakken en het gitaarwerk van het gitaristenduo mag hier niet onvermeld blijven, heerlijk. God Particle begint met een Indiaas geluid dat zowel gezien de titel van de band als het album helemaal toepasselijk is, want 'Dool' komt van een Indiase term voor zwerven. De ritmesectie van JB van der Wal (bas) en Micha Haring (drums) schittert op het nummer "God Particle", je wordt langzaam meegezogen in dit hypnotiserende nummer. Met "Summerland"  zijn we aanbeland bij het titelnummer van het album. Dit is wat lichter maar het nummer neemt in tempo toe naarmate het vordert, en tegen de laatste twee minuten gaat het zelfs in een tempo dat volledig wordt gelogenstraft door het begin van het nummer. Na de lekkere "doomy" ballad "A Glass Highlight" zijn we beland bij "The Wells Run Dry" waar vooral de prachtige harmonieën opvallen. 

"Ode to the Future" klinkt meer als een ode uit het verleden en "Be Your Sins" heeft een geweldige Hammond orgel solo van gastmuzikant Per Wiberg en het refrein blijft weer lang in je hoofd rondzoemen. Het laatste nummer "Dust and Shadows" luidt een acht minuten durend melancholisch doom meesterwerk in. Binnen deze bijna ondoordringbare muur van geluid zijn er momenten van fragiele schoonheid. Het is een geweldig slotnummer, vol passie. Summerland is misschien een klein tandje minder verrassend dan het debuut, maar Dool is een geweldige band, die klinkt alsof ze alleen maar groter gaan worden. Wel raad ik aan om de band live te gaan zien, want daar is alles net een stap groter en indrukwekkender. Er zijn niet veel bands die live zo'n bijzondere atmosfeer kunnen oproepen met hun optredens. Helaas is het zo dat in ons land het bijna niet meer mogelijk is om het meer mainstream publiek te bereiken, terwijl ze dat wel verdienen.

Nederland

Rock

Label: Prophecy

Sulphur & Starlight (6:42)

Wolf Moon (4:56) 

God Particle (6:40)

Summerland (8:24)

A Glass Forest (4:44)

The Wells Run Dry (4:53)

Ode to the Future (4:17)

Be Your Sins (5:53)

Dust & Shadow (8:01)

totale tijdsduur: 54:30

Baardvader - Baardvader

 

Waar komt de naam vandaan? Baardvader is de mannelijke tegenhanger van baarmoeder volgens bassist JP ter Haar. “We speelden al wat covers en moesten ergens optreden. Het was 3 uur ‘s nachts en op dat moment gingen we onze bandnaam bedenken. Dat werd Baardvader. We dachten dat het vast wel een naam zou zijn die opvalt, waarbij mensen benieuwd zijn en willen weten wat het is. Hoe we erop gekomen zijn? Stoned zijn en domme dingen zeggen. Het is weed inspired bullshit.” JP en Jelle begonnen met een Spotifylijstje waar ze nummers die ze vet vonden in deelden, zoals van Black Sabbath, the White Stripes en vooral Fu Manchu. De rauwe groove van deze band heeft ervoor gezorgd dat Baardvader de richting van stoner fuzzrock is opgegaan. 

Het album is ontstaan door eerst de nummers te schrijven, daarna zelf opnemen en mixen. Dit is allemaal gedaan in een soort koelcel bij een tuinderij van een vriend. Het album kwam op nummer 4 binnen van de internationale doomcharts en het ging meteen hard met het trio. Maar ook bij de Haagse grungerockers kwam corona om de hoek kijken. Ik heb toen de band voor het eerst (2x) live zien optreden bij het coronaproof festival Walk The Line Psychjams op 7 augustus 2021 in Tivoli (Utrecht) en was toen zeer onder de indruk van de live performance. 

Het album biedt bijna 50 minuten aan verpletterende stoner escapades is heerlijk heavy en razend spannend. In het openingsnummer ‘The Great Escape’ horen we zelfs een beetje doom doorklinken, of is het de invloed van de coronatijd waaruit het nummer stamt? De uitgesponnen nummers worden dankzij de stevige gitaarsolo’s en goed getimede tempowisselingen nooit saai, en vloeien soepel van het ene over naar het andere. Baardvader neemt ons mee langs hun vertalingen van hardrock en grunge. De zanger Jelle lijkt niet alleen op Kurt Cobain maar zijn zang heeft er ook veel van weg. Heerlijk album

Nederland

Rock

Uitgebracht in eigen beheer

The Great Escape (7:34)

It's All Over (5:49)

Walking on the Moon (4:56)

Toxins (4:32)

Falling Down (7:01)

Rewind (6:02)

Reclaim Your Mind (4:52)

Watching Him (7:41)

totale tijdsduur: 48:27

7 Miles to Pittsburgh - 7 Miles to Pittsburgh

 

Andrew Elt begon serieus met muziek toen hij in 1985 stopte met studeren. Hij sloot zich aan bij de band Gin On The Rocks, die in datzelfde jaar de felbegeerde 'Battle of the Bands' won. Van daaruit bracht hij acht jaar door met het opnemen van vier albums en toerde hij de wereld rond met de rockers van Sleeze Beez. Na deze periode ging hij opnemen met zijn eigen band, The Moon. Hiermee bracht hij in 1998 één album in eigen beheer uit, terwijl hij zijn stembanden in vorm hield door 40+ shows per jaar te spelen met zijn Led Zeppelin-tributeband, Physical Graffiti. Martin Helmantel is een veteraan in de Nederlandse rockscene. Hij speelde zeventien jaar lang bas bij de Nederlandse progrockers Elegy en deze brachten zeven albums uit die over de hele wereld werden verkocht. Het succes bracht hun zelfs naar Japan, Azië en de Verenigde Staten.

 

Na de ondergang van de band kwam Martin samen met zijn oude vriend Andrew Elt en begon hij rocknummers uit de jaren zeventig te spelen in bars met hun band The Heavy 70's. Joris Lindner wilde altijd al muzikant worden. Hij speelde al op zeer jonge leeftijd drums en leerde ook klassieke piano tot halverwege zijn tienerjaren. Hij leerde zichzelf gitaar spelen, maar naast lokale acts kreeg hij nooit de kans om met zijn eigen band te touren en op te nemen. Tot voor kort, toen hij tijdens het schrijven en opnemen in zee ging met de Nederlandse stonerrockers Komatsu.

 

Ook Martin’s oude vriend Joris sloot aan en ze noemden de band 7 Miles to Pittsburgh. Zo was de Nederlandse scene plotseling een topper in het hardrockgenre rijker. De band is duidelijk geïnspireerd door Deep Purple en Whitesnake.  ‘Lost And Found’ is een nummer waar de zang van Andrew Elt echt superhoog is er zit een lekkere twingitaar-hammond solo in. ‘Earth Dance’ heeft een moddervette gitaarriff en ‘Damn’ is een geweldige en sfeervolle semi ballad. Elt zingt de pannen van het dak en de composities zijn heerlijk. Niet te lang, geen onnodige herhalingen, gewoon heerlijke hardrock die je niet of nauwelijks meer tegenkomt en al helemaal niet van Nederlandse bands. Echt een geweldig album en het klinkt allemaal verrekte lekker en een tikje eigenwijs. Top album!

 

Nederland

Rock

Label: Asixtyseven

 

Same Size Soul (4:06)

Pittsburgh (4:34)

Lost and Found (5:38)

Earth Dance (4:48)

Jambalaya (5:22)

Damn (5:11)

Imaginary Friend (4:06)

Above the Fold (4:16)

21 Grams (3:43)

If All Else Fails (4:00)

totale tijdsduur: 45:44